τις οποίες τράβηξαν και μου έστειλαν η
Ιωάννα και ο Νίκος από το ταξίδι τους.
Σχόλια από την Ιωάννα.
_
-
Ποταμός Ντούρο. Στα παλιά τα χρόνια, ξύλινα ιστιοφόρα,
οι barcos rabelos, μετέφεραν σε ξύλινα βαρέλια το
πολύτιμο ξανθό, χρυσόξανθο ή κατακόκκινο νέκταρ (κρασί)
για νακαταλήξει στις κάβες τις Vila Nova de Gaia και από εκεί
στα θορυβώδη λιμάνια της Ευρώπης. Το ταξίδι κατά μήκος του
ποταμού ήταν επικίνδυνο για τις rabelos, καθώς υπήρχαν
ρεύματα δυνατά και υπόγεια - στα νερά του ποταμού και
χάνονταν πολλές φορές τα βαρέλια με το πολύτιμο φορτίο αλλά
και ανθρώπινες ζωές.
Σήμερα, πέντε φράγματα ανέκοψαν τη θηριώδη ταχύτητά του.
Τα 850 χλμ μήκους του από την Ισπανία μέχρι τον Ατλαντικό
κυλούν αργά και νωχελικά ανάμεσα στις quintas - τους αμπελώνες.
Το porto , σήμερα μεταφέρεται στις κάβες με πιο σύγχρονα μέσα.
Όμως το ποτάμι εξακολουθεί να αποτελεί σύμβολο δύναμης και ευρωστίας
όπως άλλωστε φανερώνει και το όνομά του (Ντούρο=χρυσάφι).
_
Στα περίχωρα της Λισαβόνας, πάνω από τα παγωμένα,
ορμητικά νερά του Ατλαντικού συναντά κανείς το
βράχο Αζένιας του Μαρ με το γραφικό χωριό
γατζωμένο πάνω του.
_
Στάση λεωφορείου στο Μονσάντου. Το 1938 ψηφίστηκε
ως το πιο παραδοσιακό χωριό της Πορτογαλίας.
Τα σπίτια του κατασκευασμένα εξ ολοκλήρου από
γρανίτη ενώ μικρά, δαιδαλώδη σοκάκια διασχίζουν
τους γκρίζους βράχους που είναι διάσπαρτοι στο χωριό,
σα μνημειώδη μεγαλιθικά κατάλοιπα του παρελθόντος.....
_
Το μεσαιωνικό ορεινό χωριό Ούμπιντους με τα ασβεστωμένα
σπίτια του και τις απλές κεραμοσκεπές του, περικλείεται
από τα τείχη του 14ου αιώνα. Στο χωριό παντού είναι
φυτεμένες ελιές και βοκαμβίλιες παρέχοντας ευχάριστη
δροσιά στον κουρασμένο από την κάψα του
καλοκαιριού ταξιδιώτη.....
---
--
-
