Τα κάνω όλα και συμφέρω

--
-

βρίσκομαι σε πολύ καλή φυσική κατάσταση.... ναι ναι

Αντώνης Λάριος

Έκθεση ζωγραφικής και κατασκευών του

Αντώνη Λάριου,

με τίτλο 'Private Myths'

Αίθουσα Τέχνης “Αστρολάβος δεξαμενή”,

Ξανθίππου 11, Κολωνάκι,

7 - 30 Οκτωβρίου

--

Η μουσική στο βίντεο είναι απο:

.................. NECROVEILS

Ο κατακλυσμός των orbs

-

















--

Με κατακλύζουν τα orbs, έχουν μπει στο κορμί μου,

έχουν εισχωρήσει στο κεφάλι μου και μου λένε διάφορα

περίεργα πράματα !!!

Μου συνέβη ένα βράδυ του καλοκαιριού και στην αρχή

δεν έδωσα ιδιαίτερη σημασία.

Είχα πάει με το φίλο μου τον zoodgal εκδρομή στην

κορυφή ενός βουνού, κατασκηνώσαμε όπως είχαμε

κάνει πολλές φορές στο παρελθόν και αφεθήκαμε

να απολαμβάνουμε την μαγευτική θέα και τα

χρώματα στο σούρουπο που μας αγκάλιαζε.

Εκ των υστέρων μπορώ να πω ότι είχα ένα περίεργο

συναίσθημα, ένα προαίσθημα, αλλά εκείνη την

στιγμή νόμισα ότι ήταν απλά η εγρήγορση που σου

προκαλεί το υψόμετρο και το δέος του όλου σκηνικού.

Αφού βράδιασε για τα καλά, μαζευτήκαμε κοντά

στη σκηνή μας και ετοιμάσαμε το λιτό βραδινό μας.

Την ώρα που τελειώναμε πήρε το

μάτι μου κάτι σαν φως στα

αριστερά μου, γυρίζω αλλά

δεν βλέπω τίποτα, το ίδιο από

τα δεξιά μου, γυρίζω πάλι τίποτα. Κοιτάζω τον zoodgal

και τον βλέπω να γυρνοβολάει το κεφάλι του

και αυτός γύρω γύρω.

Πριν προλάβουμε να πούμε οτιδήποτε,

βρεθήκαμε ανάμεσα σε εκατοντάδες,

χιλιάδες, φωτεινές σφαίρες, οι οποίες

είχαν μια γλυκιά χαλαρωτική,

υπνωτική μπορώ να πω κίνηση.

Ξαφνικά άρχισα να αιωρούμαι και ένιωσα μια ακατανίκητη

επιθυμία να κολυμπήσω ύπτιο σ' αυτή την orbοθάλασσα!

Κατά ένα παράξενο τρόπο το κολύμπι μου άνοιξε την όρεξη,

(άλλωστε είχα φάει ελαφρά), και χωρίς να το

συνειδητοποιήσω, άρχισα να καταπίνω φωτεινές σφαίρες

με απεριόριστη λαιμαργία. Είχαν μια γεύση γλυκόπικρη

και πιπεράτη συγχρόνως και όσο έτρωγα τόσο ένιωθα

να γεμίζει το είναι μου με μια ανυπέρβλητη ευεξία.

Αυτό συνεχίστηκε για μερικά

λεπτά μάλλον, αν και δεν μπορώ

να πω με σιγουριά ότι είχα πλήρη

αίσθηση του χρόνου.

Τότε παρατήρησα ότι το σώμα μου, άρχισε να ακτινοβολεί

και ότι οι ακτίνες φεύγοντας από μένα, ενώνονταν με τα

δέντρα, τα φυτά, τις πέτρες και κατέληγαν σε μια

τεράστια φωτεινή σφαίρα,,, ή το φεγγάρι,,, δεν το έχω

ξεκαθαρίσει ακόμη αυτό.

Ως εκεί θυμάμαι...........

Το πρωί βρέθηκα ξαπλωμένος

γύρω στα δέκα μέτρα από την

σκηνή και πιο δίπλα μου

ήταν ο zoodgal.

Μέχρι να πλύνομε λίγο το πρόσωπό μας και να εκτελέσουμε

τις φυσικές μας ανάγκες, δεν ανταλλάξαμε κουβέντα.

Ήταν σαν το στόμα μας να ήταν

δεμένο και μόνο μετά τις πρώτες

γουλιές καφέ, αρχίσαμε να

εξιστορούμε τα γεγονότα.

Καταλήξαμε στο συμπέρασμα, ότι και οι δύο είχαμε

την ίδια εμπειρία και ότι καλό θα ήτο να περιμένουμε

να κατασταλάξει το όλο θέμα μέσα μας και μετά να

προσπαθήσουμε να δώσουμε την όποια εξήγηση.

Έτσι γυρίσαμε ο καθένας σπίτι του και στην

καθημερινότητά του.

Μετά από πέντε μέρες περίπου, ενώ πήγαινα το πρωί

στη δουλειά μου, άκουσα καθαρότατα μια φωνή στο

κεφάλι μου να μου λέει: Μην πας για δουλειά.

Δεν αξίζει τον κόπο, τα χρήματα που παίρνεις δεν

αναλογούν στον κόπο που κάνεις και σε

αυτά που προσφέρεις.

Προσπάθησα να αγνοήσω αυτή την φωνή,

αλλά όσο προχώραγα προς τη δουλειά αυτή δυνάμωνε

τόσο που άρχισε να πονάει το κεφάλι μου.

Σταμάτησα λοιπόν, έκανα μεταβολή και η

φωνή σταμάτησε και αυτή.

Έκανα να ξαναγυρίσω πίσω, αλλά η φωνή επανήλθε

με διπλάσια δύναμη. Φοβήθηκα τόσο που

γύρισα σπίτι μου σχεδόν τρέχοντας.

Όλη την υπόλοιπη μέρα δεν άκουσα τίποτα.

Βέβαια νόμισα ότι ήμουν στα πρώτα στάδια της τρέλας,

και όλη την ημέρα ήμουν αγχωμένος και φοβισμένος.

Το άλλο πρωί αποφάσισα να μην το διακινδυνέψω

και να μην πάω για δουλειά πάλι.

Οπότε φτιάχνω ένα καφέ και ανοίγω την τηλεόραση.

Τότε μου συνέβη πάλι. Η φωνή μου είπε: Κλείστη,

η τηλεόραση είναι ένα μέσο χειραγώγησης, το μόνο

που κάνει είναι να προπαγανδίζει και να παπαγαλίζει

αυτά που βολεύουν την εκάστοτε εξουσία.

Όπως και την προηγούμενη μέρα έτσι και σήμερα,

η φωνή όσο πήγαινε και δυνάμωνε.

Αυτή τη φορά λοιπόν, έκλεισα την τηλεόραση αμέσως

και χωρίς δεύτερη σκέψη.

Τότε άρχισα να συνδέω για πρώτη φορά, αυτό που

μου συνέβαινε με τα γεγονότα στο βουνό.

Σκέφτηκα ότι καταπίνοντας φωτεινές σφαίρες αυτές

έκατσαν στο μυαλό μου και το διεκδικούσαν!

Η προσπάθειά μου να επικοινωνήσω με τον zoodgal

μήπως βρω μια άκρη σε όλα αυτά, πραγματικά

ήταν μάταιη. Είχε εξαφανιστεί!!

Μέχρι αυτή τη στιγμή που γράφω αυτά, δεν τον έχω βρει.

Ποιος ξέρει τι θα του είπε η φωνή και που βρίσκεται και τι κάνει.............

Η αλήθεια είναι ότι αυτό το πράμα συνεχίστηκε και τις

επόμενες μέρες για διάφορα ζητήματα.

π.χ ήθελα να πάω super market, αλλά η φωνή

μου είπε: Μην πας, μην βοηθάς τα καρτέλ και τις πολυεθνικές,

ψώνισε από την λαϊκή, από μπακάλικο, πρόσεξε

μην πάρεις μεταλλαγμένα προϊόντα.

Επίσης και ενώ βρισκόμαστε σε προεκλογική περίοδο και

πάντα ως ευσυνείδητος και καλός πολίτης, άκουγα τις

εξαγγελίες των πολιτικών και πήγαινα την Κυριακή στην κάλπη,,,,,

τώρα η φωνή μου λέει: Μην ακούς κανένα ψεύτη,

βλέπεις καθαρά ότι σε δουλεύουν ψιλό γαζί.

Μην πας να ψηφίσεις, με αυτό τον τρόπο τους νομιμοποιείς!

Τώρα βρίσκομαι στην δέκατη έκτη μέρα μετά το γεγονός

στο βουνό, έχω συνηθίσει την φωνή και πολλές φορές νομίζω

ότι είναι δική μου, ή πραγματικά έχω αρχίσει να πιστεύω

ότι οι φωτεινές σφαίρες απλά άνοιξαν το θολωμένο μου

κεφάλι και βγήκε στην επιφάνεια ο ξεχασμένος

και αληθινός εαυτός μου.

Με κατακλύζουν τα orbs, έχουν μπει στο κορμί μου,

έχουν εισχωρήσει στο κεφάλι μου και μου λένε διάφορα

περίεργα πράματα !!!

Μου συνέβη ένα βράδυ του καλοκαιριού

και στην αρχή δεν έδωσα ιδιαίτερη σημασία.

---

--

-

....................................... Τέκμορας.

-

Στοχασμοί στην παραλία........

-

Ένας ψαράς, όχι πολύ γερός στο σώμα, είχε ρίξει την
πετονιά του σ΄έναν ποταμό.
Έπιασε λοιπόν ένα ψάρι τεραστίων διαστάσεων.
Ο ψαράς θέλησε να το τραβήξει προς το μέρος του,
αλλά όντας πολύ αδύναμος και διατρέχοντας τον
κίνδυνο να τον τραβήξει το ψάρι μέσα στο νερό,
εγκατέλειψε την πετονιά του και το ψάρι το ΄σκασε
με το αγκίστρι στο στόμα.
Μερικοί φίλοι του δεν παρέλειψαν να σχολιάσουν
ειρωνικά την αδυναμία του. ''Πώς;'' του είπανε,
''Τέτοιο ψάρι έπεσε στα δίχτυα σας και σεις δεν είχατε
ούτε τη δύναμη, ούτε την ικανότητα να το βγάλετε
στη στεριά;'' ''Φίλοι μου", απάντησε εκείνος,
''τι μπορούσα να κάνω; Αυτό το ψάρι μου το ΄σκασε,
γιατί η μοίρα δεν είχε ορίσει ακόμη την τελευταία
του ώρα. Τα πάντα ρυθμίζονται από το πεπρωμένο.
Αν ο ψαράς έχει αντίθετο το πεπρωμένο δεν πρόκειται
να πιάσει ψάρια, ας είναι και στον Τίγρη ποταμό,
και το ψάρι, αν η μοίρα θέλει να το κρατήσει στη ζωή,
δε θα πεθάνει, ας είναι και πάνω σε κατάστεγνο έδαφος''.
--
-
-
................................................... Saadi
Ο κήπος με τα ρόδα, Αθήνα, PRINTA,2010, σ.σ. 155,156










-

Πορτογαλία 2

Λίγες φωτογραφίες ακόμη από Πορτογαλία,
τις οποίες τράβηξαν και μου έστειλαν η
Ιωάννα και ο Νίκος από το ταξίδι τους.
Σχόλια από την Ιωάννα.
_
-

Ποταμός Ντούρο. Στα παλιά τα χρόνια, ξύλινα ιστιοφόρα,

οι barcos rabelos, μετέφεραν σε ξύλινα βαρέλια το

πολύτιμο ξανθό, χρυσόξανθο ή κατακόκκινο νέκταρ (κρασί)

για νακαταλήξει στις κάβες τις Vila Nova de Gaia και από εκεί

στα θορυβώδη λιμάνια της Ευρώπης. Το ταξίδι κατά μήκος του

ποταμού ήταν επικίνδυνο για τις rabelos, καθώς υπήρχαν

ρεύματα δυνατά και υπόγεια - στα νερά του ποταμού και

χάνονταν πολλές φορές τα βαρέλια με το πολύτιμο φορτίο αλλά

και ανθρώπινες ζωές.

Σήμερα, πέντε φράγματα ανέκοψαν τη θηριώδη ταχύτητά του.

Τα 850 χλμ μήκους του από την Ισπανία μέχρι τον Ατλαντικό

κυλούν αργά και νωχελικά ανάμεσα στις quintas - τους αμπελώνες.

Το porto , σήμερα μεταφέρεται στις κάβες με πιο σύγχρονα μέσα.

Όμως το ποτάμι εξακολουθεί να αποτελεί σύμβολο δύναμης και ευρωστίας

όπως άλλωστε φανερώνει και το όνομά του (Ντούρο=χρυσάφι).

_

Στα περίχωρα της Λισαβόνας, πάνω από τα παγωμένα,

ορμητικά νερά του Ατλαντικού συναντά κανείς το

βράχο Αζένιας του Μαρ με το γραφικό χωριό

γατζωμένο πάνω του.

_

Στάση λεωφορείου στο Μονσάντου. Το 1938 ψηφίστηκε

ως το πιο παραδοσιακό χωριό της Πορτογαλίας.

Τα σπίτια του κατασκευασμένα εξ ολοκλήρου από

γρανίτη ενώ μικρά, δαιδαλώδη σοκάκια διασχίζουν

τους γκρίζους βράχους που είναι διάσπαρτοι στο χωριό,

σα μνημειώδη μεγαλιθικά κατάλοιπα του παρελθόντος.....

_

Το μεσαιωνικό ορεινό χωριό Ούμπιντους με τα ασβεστωμένα

σπίτια του και τις απλές κεραμοσκεπές του, περικλείεται

από τα τείχη του 14ου αιώνα. Στο χωριό παντού είναι

φυτεμένες ελιές και βοκαμβίλιες παρέχοντας ευχάριστη

δροσιά στον κουρασμένο από την κάψα του

καλοκαιριού ταξιδιώτη.....

---
--
-