Λι μίλλερ, le dejeuner sur l'herbe, 1937.
Παρέα σουρεαλιστών γευματίζει στην ύπαιθρο του
Μουζέν της Γαλλίας.
Αριστερά ο Πολ Ελυάρ και η Νις.
Δεξιά, η Αντύ Φιντελέν, ο Μαν Ρέυ και ο Ρόλαντ Πένροουζ.
---
--
-
Από το ξεκίνημα του 19ου αιώνα άρχισε να γίνεται
αντιληπτή στη Δυτική Ευρώπη και στις ΗΠΑ η παρουσία
μιας νέας ομάδας ανθρώπων.
Πολλοί από αυτούς ντύνονταν λιτά, διέμεναν στις
φθηνότερες συνοικίες, διάβαζαν καμπόσο και δεν
φαίνονταν να ενδιαφέρονται ιδιαίτερα για το χρήμα.
Αρκετοί είχαν μελαγχολική ιδιοσυγκρασία, δήλωναν δε πίστη
και υποταγή στην τέχνη και στα αισθήματα κι όχι στη δουλειά
και στην υλική επιτυχία.
Ορισμένοι ζούσαν αντισυμβατικά τον έρωτα, και μερικές
γυναίκες έκοβαν κοντά τα μαλλιά τους πριν γίνει της μόδας.
Όλοι μαζί έφτασαν να επονομασθούν μποέμ.
Η λέξη αυτή παραδοσιακά σήμαινε <<τσιγγάνοι>>
(λόγω της εσφαλμένης θεωρίας ότι οι Αθίγγανοι κατάγονταν
από τη Βοημεία).
Αργότερα όμως, και ιδίως με τη μεγάλη απήχηση που γνώρισε
το βιβλίο σκηνές μποέμικης ζωής (1851), στο οποίο ο Ερρίκος Μυρζέ
εξιστορούσε τη ζωή στις σοφίτες και στα καφέ του Παρισιού,
ο όρος κατέληξε να δηλώνει το ευρύ φάσμα ατόμων που για
διάφορους λόγους δεν πληρούσαν τις προδιαγραφές της
ευυποληψίας,όπως τις αντιλαμβανόταν η αστική τάξη.
.................................... Αλαίν ντε Μποττόν
Περί του κοινωνικού STATUS, Αθήνα: Πατάκη 2005, σ. 313
---
---
Alain Jacquet,"le déjeuner sur l'herbe", 1964
---
---
Pablo Picasso,"Le déjeuner sur l'herbe", 1962
---
---
Édouard Manet"Le déjeuner sur l'herbe"1863
---
---
Claude Oscar Monet"Le déjeuner sur l'herbe"
