Οι τέσσερις συμφωνίες

.
.
.
.
.
.
.................
.
.
.

Nicholas Wilton


---
--
-

Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να αλλάξουμε το παραμύθι μας,
αλλά οι τέσσερις συμφωνίες είναι τα αγαπημένα μου εργαλεία
για τη μεταμόρφωση. Γιατί; Επειδή έχουν τη δύναμη να μας
βοηθήσουν να ξεμάθουμε όλους εκείνους τους τρόπους που
έχουμε μάθει ώστε να χρησιμοποιούμε τον λόγο μας
ενάντια στον εαυτό μας.
Απλώς ακολουθώντας αυτές τις συμφωνίες, αμφισβητούμε
όλες εκείνες τις απόψεις που δεν είναι τίποτα παραπάνω από
δεισιδαιμονίες και ψέματα.
Να είμαστε άμεμπτοι με τον λόγο μας επειδή τον χρησιμοποιούμε
για να δημιουργούμε το παραμύθι μας.
Να μην παίρνουμε τίποτα προσωπικά, επειδή ζούμε στο δικό
μας παραμύθι και οι άλοι άνθρωποι ζουν στο δικό τους.
Να μην κάνουμε υποθέσεις, επειδή οι περισσότερες δεν είναι
αληθινές, είναι φανταστικές, και όταν ο παραμυθάς
φτιάχνει παραμύθια - ειδικά για τους άλλους παραμυθάδες
- τότε δημιουργεί μεγάλα δράματα.
Να κάνουμε πάντα το καλύτερο που μπορούμε, επειδή αυτό
εμποδίζει τη φωνή της γνώσης να μας δικάσει και όταν
αναλαμβάνουμε δράση, εμποδίζουμε τη φωνή να μας μιλάει.

............................................................ don Miguel Ruiz
Η φωνή της γνώσης, Αθήνα: Έσοπτρον 2006, σ.119

Άνθρωπος της γνώσης

............................ Zdzisław Beksiński

---
--
-

Το να είσαι άνθρωπος της γνώσης δεν αποτελεί κατάσταση
που συνεπάγεται την μονιμότητα.
Δεν υπάρχει ποτέ η βεβαιότητα πως, ακολουθώντας
την προκαθορισμένη διαδικασία προς τη διδασκόμενη γνώση,
θα γίνεις άνθρωπος της γνώσης.
Εξ υπονοείται ότι η λειτουργία αυτής της διαδικασίας
είναι να καταδείξει πως μπορεί να γίνει κανείς
άνθρωπος της γνώσης.
Επομένως, το να γίνει κανείς άνθρωπος της γνώσης
είναι κάτι που δεν μπορεί να πραγματωθεί απόλυτα.
Είναι μάλλον μια ακατάπαυστη διαδικασία που περιλαμβάνει:
1) την ιδέα ότι πρέπει κανείς να ανανεώνει την αναζήτησή
του να γίνει άνθρωπος τη γνώσης,
2) την ιδέα της ανυπαρξίας της μονιμότητας, και
3) την ιδέα ότι πρέπει να ακολουθήσει ένα μονοπάτι με καρδιά.

........................................................... Carlos Castaneda

Η διδασκαλία του Δον Χουάν, Αθήνα: Καστανιώτη 1977, σ.223

Μποέμ !

Λι μίλλερ, le dejeuner sur l'herbe, 1937.

Παρέα σουρεαλιστών γευματίζει στην ύπαιθρο του
Μουζέν της Γαλλίας.
Αριστερά ο Πολ Ελυάρ και η Νις.
Δεξιά, η Αντύ Φιντελέν, ο Μαν Ρέυ και ο Ρόλαντ Πένροουζ.

---
--
-

Από το ξεκίνημα του 19ου αιώνα άρχισε να γίνεται
αντιληπτή στη Δυτική Ευρώπη και στις ΗΠΑ η παρουσία
μιας νέας ομάδας ανθρώπων.
Πολλοί από αυτούς ντύνονταν λιτά, διέμεναν στις
φθηνότερες συνοικίες, διάβαζαν καμπόσο και δεν
φαίνονταν να ενδιαφέρονται ιδιαίτερα για το χρήμα.
Αρκετοί είχαν μελαγχολική ιδιοσυγκρασία, δήλωναν δε πίστη
και υποταγή στην τέχνη και στα αισθήματα κι όχι στη δουλειά
και στην υλική επιτυχία.
Ορισμένοι ζούσαν αντισυμβατικά τον έρωτα, και μερικές
γυναίκες έκοβαν κοντά τα μαλλιά τους πριν γίνει της μόδας.
Όλοι μαζί έφτασαν να επονομασθούν μποέμ.
Η λέξη αυτή παραδοσιακά σήμαινε <<τσιγγάνοι>>
(λόγω της εσφαλμένης θεωρίας ότι οι Αθίγγανοι κατάγονταν
από τη Βοημεία).
Αργότερα όμως, και ιδίως με τη μεγάλη απήχηση που γνώρισε
το βιβλίο σκηνές μποέμικης ζωής (1851), στο οποίο ο Ερρίκος Μυρζέ
εξιστορούσε τη ζωή στις σοφίτες και στα καφέ του Παρισιού,
ο όρος κατέληξε να δηλώνει το ευρύ φάσμα ατόμων που για
διάφορους λόγους δεν πληρούσαν τις προδιαγραφές της
ευυποληψίας,όπως τις αντιλαμβανόταν η αστική τάξη.

.................................... Αλαίν ντε Μποττόν

Περί του κοινωνικού STATUS, Αθήνα: Πατάκη 2005, σ. 313







---
---

















Alain Jacquet,"le déjeuner sur l'herbe", 1964

---
---

















Pablo Picasso,"Le déjeuner sur l'herbe", 1962

---
---















Édouard Manet"Le déjeuner sur l'herbe"1863

---
---















Claude Oscar Monet"Le déjeuner sur l'herbe"