.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
............. Jeff Dunham
---
--
-
Παντού, μύριζε ξύλο πεύκου, γιατί το έκαιγαν στα
σαμοβάρια τους. Μύριζε επίσης και ψωμί και χασίς.
Μου είναι αδύνατο να περιγράψω τα συναισθήματά μου,
αυτό που γινόταν μέσα μου εκείνη τη στιγμή.
Τότε πήρα μια σημαντική απόφαση.
Αλλάζεις και απο μια στάση που κρατάς
πηγαίνεις στο τελείως αντίθετό της.
Εκεί που είσαι υπερ της βίας και θέλεις να αγοράσεις όπλα,
που με αυτά θα σκοτώσεις ανθρώπους,
ξαφνικά, κάθεσαι κάπου γελαστός και λες: Για μένα τελείωσε,
τώρα θα κάτσω εδώ να τα δω όλα αυτά.
Ήταν μια απόφαση, που εγώ και ο χοντρός την πήραμε
σε λίγα λεπτά.
Μετά, γελάγαμε συνέχεια, κάπου ένα τέταρτο.
Αν ξαφνικά, δεις τους ανθρώπους τελείως διαφορετικά,
αναρωτιέσαι: γιατί να σκοτώσω ανθρώπους; για πoιό λόγο;
Για κάποια ιδεολογία, που και συ ο ίδιος δεν ξέρεις πώς
θα σου φαίνεται, σε τελευταία ανάλυση;
Γιατί πρέπει να τους εξαφανίσεις;
Εκείνη τη στιγμή, το μόνο που αισθανόμαστε
ήταν χαρά για τους ανθρώπους.
--
.................................................. Μπόμι Μπάουμαν
Οδοιπορικό, Αθήνα: αμηχανία 1989, σ.σ, 24-25
